Waarom we ons weer hebben af te stemmen op (onze) natuur
Energetisch therapeut Jan van Rooij:
‘De natuur redt zich wel, wij redden het niet meer’
Met zijn visie op de rol van de natuur in het leven van de mens daagt energetisch therapeut Jan van Rooij de status quo uit. Een uitermate boeiend gesprek over onze drang om de aarde te willen redden, terwijl we beter onszelf kunnen redden.
Tekst en portretfoto: Merel van der Lande
‘Wat de natuur voor mij betekent?’ Energetisch therapeut Jan van Rooij staat op en loopt naar het raam van zijn praktijkruimte dat uitzicht biedt op de binnentuin van Fort Isabella in Vught. ‘Tja… die vraag is persoonlijk en ik geloof niet in persoonlijkheid. Maar dat is een ander verhaal. Een aantal jaren geleden ging ik voor het eerst naar Parijs. Samen met de mensen die mij hadden uitgenodigd, echte Parijs-liefhebbers, liep ik door mooie wijken en langs interessante culturele bezienswaardigheden. En toch miste ik iets: we liepen al een paar uur rond en ik had nog geen boom gezien. “Nee maar we hebben een erg mooi park”, zeiden de mensen die mij rondleidden. Le Jardin des Tuileries, met een vijver in het midden en ligbedjes eromheen. Ik lachte me kapot. Wat een armoe! Het deed me denken aan de tijd dat ik door omstandigheden in een flatje woonde, tussen de gebouwen, geen groen te bekennen. Ik voelde me ellendig en na een tijdje besefte ik waarom: ik werd niet gevoed! Ik kan niet zonder de natuur. Dan word ik ongelukkig en voel ik me ontheemd en eenzaam, alsof ik in een gevangenis zit. En ik ben zeker niet de enige… Ik ben ervan overtuigd dat ieder mens de natuur nodig heeft. En dan bedoel ik niet alleen om fysiek te overleven, maar ook mentaal. We moeten voelen dat we de natuur zíjn, zodat we weer echt kunnen leven.’
‘De maakbare wereld is er ter compensatie van onze verwijdering van de natuur’
Leven we nu niet echt dan?
‘Nee. We zijn natuurwezens, maar we zijn verwijderd geraakt van die natuur. We leven in een door mensen gecreëerde wereld. Als je door een stad loopt, zie je auto’s, winkels, schreeuwende billboards en hoge betonnen gebouwen. Zijn mensen daar echt vanuit hun diepste gevoel, vanuit hun essentie gelukkig? Ik denk van niet. Als we op zo’n plek wonen, moeten we onszelf iedere dag wijsmaken hoe fijn het er is, hoe mooi de stad is en hoe goed we het voor elkaar hebben. Maar ondertussen zijn we op zoek naar iets wat we missen. En wat we missen proberen we in te vullen met die maakbare wereld: we gaan uit eten, naar de film, op vakantie, noem maar op. En ik zeg niet dat dat niet mag hè. Maar hoe verder we van de voeding van de natuur af staan, hoe meer van dat soort vluchtgedrag we vertonen. En het wordt problematisch als dat niet voldoende blijkt. Dan gaan we het gemis op een andere manier compenseren. Zo ontstaan verslavingen, psychische klachten als burn-out en depressie, hart- en vaatziekten en conflicten.
De maakbare wereld is er dus ter compensatie van onze verwijdering van de natuur. Maar wij kunnen de natuur niet namaken, zelfs de beste kunstenaar in de wereld kan dat niet. Een kunstenaar kan ons slechts uitnodigen om de natuur in het echt te gaan beleven, om ons werkelijk te verbinden, zodat we het één zijn met de natuur kunnen ervaren. Maar ieder mens heeft de vrije keuze om die uitnodiging wel of niet te accepteren.’
Denk je dat de klimaatcrisis ons dwingt om die uitnodiging te accepteren?
‘Weet je, wij denken dat we de natuur moeten redden. En ja, als je kijkt naar de gevolgen van CO2-uitstoot, stikstofconcentraties en alle rommel die we in de grond en oceanen stoppen, dan hebben we er echt een zooitje van gemaakt. We kunnen niet slechter met de natuur omgaan dan we op dit moment doen. Maar dat we de aarde moeten redden is de omgekeerde wereld. Natuurlijk moeten we dealen met de gevolgen van ons destructieve gedrag, maar wij kunnen de aarde niet vernietigen, want dan grijpt de natuur zelf in om de balans te herstellen. De natuur redt zich wel, wij redden het niet meer. Wij redden het niet meer, omdat we niet meer één zijn met de natuur en daardoor zijn we destructief voor onszelf en onze omgeving. Kijk bijvoorbeeld naar al het gemodificeerde voedsel dat we eten, naar onze stressvolle, gejaagde levensstijl, onze geneeswijzen. We zijn zo ver van de natuur af komen te staan dat we eerst onszelf maar eens moeten redden door ons weer te verbinden met de natuur. We doen van alles om de rommel die we zelf hebben gecreëerd op te ruimen en met duurzame alternatieven te komen. Maar daarmee zijn we aan het faciliteren. En dat moet óók gebeuren hè, maar het wil niet zeggen dat we ons door middel van die initiatieven ook verbinden met de natuur.’
‘We moeten weer leren luisteren naar de natuur, zoals veel inheemse stammen dat nog kunnen’
Hoe doen we dat, ons verbinden met de natuur?
‘Ik denk dat we moeten beginnen met de inrichting van de meest basale elementen in onze omgeving: bomen planten in plaats van airco’s installeren, wandelen in de natuur, puur voedsel eten, de bio-industrie afschaffen. En vervolgens moeten we weer leren luisteren naar de natuur, zoals veel inheemse stammen dat nog kunnen. Er is geen grotere leermeester dan de natuur. Daar vind je alle antwoorden. Omdat we verwijderd zijn geraakt van de natuur, weten we vaak niet wat we moeten doen. Of hoe. En daarom doen we dingen die totaal geen hout snijden. We moeten leren om echt te luisteren, om ons af te stemmen op iets wat groter is dan wij, zoals een kunstenaar dat doet. Als wij alleen via onze zintuigen ervaren, stemmen we ons niet af op die goddelijke vonk. Echt luisteren is juist niet horen. Echt zien, is niet kijken. Dus juist door onze zintuigen even uit te schakelen, kunnen we ons afstemmen. In feite hoeven we alleen te zorgen dat we beschikbaar zijn. En alert. Kijk bijvoorbeeld eens naar een vlinder. Stel geen vragen, maar ga intuïtief naar die vlinder luisteren en kijk wat er gebeurt. Dan krijg je boodschappen. Niet letterlijk in mensentaal, maar je krijgt wel wijsheid in de vorm van een helder weten.
Ik kwam er laatst achter dat ook ik daar nog bewuster mee moet leren omgaan. Ik woon vlak bij de Maas en daar staat een boom waar ik regelmatig naartoe ga om te luisteren. Dan houd ik die boom vast en luister. Net als Prinses Irene. Ik vraag soms aan die boom wat ik moet doen of wat ik nodig heb en dan ‘zegt’ de boom bijvoorbeeld dat ik meer rust nodig heb en dat ik me met al mijn cellen met hem mag verbinden. Dat geeft een enorm gevoel van verbondenheid. Maar op een dag ‘zei’ die boom: hé, jullie mensen hebben het lastig, maar wij van de natuur hebben het ook lastig. En vervolgens vroeg de boom of ik hem energie wilde geven. Als ik het erover heb, begin ik weer te huilen. Toen ik dat deed, toen ik écht luisterde en die boom energie gaf, voelde ik zo veel liefde. Als we op die manier leren luisteren, werken we pas echt samen met de natuur.’
Zichtbaar ontroerd
Jans oprechte ontroering als hij vertelt over het luisteren naar ‘zijn’ boom maakt nieuwsgierig. Kan hij dat bij iedere boom? ‘Ja hoor, kan jij ook’, zegt Jan. Hij kijkt naar buiten en wijst naar een prachtige oude kastanje, midden op het terrein van Fort Isabella. ‘Daar, kom maar mee.’ Hij drukt zijn oor tegen de kastanjeboom zoals je je hoofd op de borstkas van een ander mens zou leggen om naar het hart te luisteren. ‘Luister jij eens’, zegt hij na een tijdje. Ik doe hem na en luister. Natuurlijk hoor ik geen stem, maar na een tijdje krijg ik heel duidelijk een gevoel van eenzaamheid. Iets wat ik maar al te goed ken. Maar in plaats van te vertrouwen op dat gevoel, trek ik het meteen in twijfel. Ik zal het wel bedacht hebben. Maar dan vertelt Jan precies wat ik zojuist heb gevoeld. De boom voelt zich eenzaam, niet erkend. Hij heeft waardering nodig. Op het moment dat Jan hem die waardering geeft, gewoon door tegen hem te praten, komen er twee vogels aanvliegen en gaan in de boom zitten. ‘Die voelen het ook’, zegt Jan. ‘De natuur is zo ontzettend mooi’, zegt een zichtbaar ontroerde Jan.
‘Iedere ziel wil eenheid ervaren. En hoewel nog lang niet iedereen die intrinsieke motivatie voelt, is het wel de weg die we als mensheid gaan’
Worden we uiteindelijk weer helemaal één met de natuur?
‘Ja. Het is niet de vraag of, maar wanneer we teruggaan naar de natuur, naar wie we echt zijn. En dat gaat sneller dan je denkt. Op dit moment is helemaal één worden met alles wat is nog too much voor ons bewustzijn. En dat komt doordat ons lichaam en de aarde nog een verdichte vorm van energie hebben. Maar sinds 2012 is die energie aan het veranderen. Die wordt meer open. We komen als het ware in een hogere trilling terecht en dat maakt dat ons bewustzijn vanzelf ruimer wordt. Dat is puur evolutie. Van het tijdperk van ego en afscheiding, bewegen we nu door het tijdperk van loslaten, overgave en acceptatie. We moeten nog door die oude energie heen, voordat we naar het tijdperk gaan waarin we totale eenheid kunnen ervaren, vanuit onze essentie leven en doen wat we hier op aarde te doen hebben. De komende vijf jaar komen alle oude structuren los. Dat zie je nu al gebeuren met bijvoorbeeld de coronapandemie en de oorlog in Oekraïne. Tegelijkertijd ontstaan er nieuwe initiatieven op het gebied van onbewerkt en biologisch voedsel, kleinschalig en duurzaam wonen, energieverbruik, samenwerkingsvormen, enzovoorts.
Natuurlijk heb je nog heel veel mensen die zeggen: ik heb niks met de natuur. Dat kunnen ze nog een tijdje volhouden, maar uiteindelijk gaan ze toch iets missen. Iedere ziel wil eenheid ervaren. En hoewel nog lang niet iedereen die intrinsieke motivatie voelt, is het wel de weg die we als mensheid gaan. Ik geloof dan ook niet dat de mens van het toneel verdwijnt. Hoe slecht we ook met haar omgaan, de natuur blijft onze moeder. Moeder Aarde.’
Jan van Rooij werkt al ruim 30 jaar als energetisch therapeut met de drie essenties: de kosmos, de aarde en de mens. Als je deze drie essenties in balans brengt, weet je wat je te doen hebt en kun je veel makkelijker, bijna vanzelfsprekend, richting geven aan je leven. Vanaf april organiseert Jan “Essentiesessies”, een 4-daagse serie over jezelf, je manifestatiekracht en verbinding.
